Robbing Banks
Super Glue is typisch Robbing Banks, maar dan ruiger en met het fuzz-pedaal vol ingetrapt. Zoveel is er eigenlijk niet veranderd voor Robin van Saaze, die nu al zeven jaar de totale artistieke vrijheid van zijn one-man band koestert en alles inspeelt, zingt, opneemt, vormgeeft en lanceert precies zoals hij zelf wil. Zeeland, DIY, liefde en isolatie spelen weer belangrijke rollen. En toch, toch klinkt deze derde langspeler net even anders.
Waren zijn eerste platen uitbarstingen van rammelende garagerock ’n roll in de geest van Black Lips en No Bunny, daar klinkt Robbing Banks nu steviger. Het is de invloed van fuzzrockend zijproject Kitty Kitty Tuna, en van Weezer, grunge, smerige garage en die fuzz-muur van Smashing Pumpkins uit hun Siamese Dream-periode. “Ik wil straks live een flinke bak herrie maken en dus moest de gitaar groter en luider.”
Van Saaze speelde jarenlang in rockbands Taxi to the ocean en Drive like Maria. In dat laatste stonerrocktrio vond hij ‘zijn eigen stem’. Als Robbing Banks speelde hij van Zwarte Cross tot DWDD en werd hij uitgeroepen tot Serious Talent (“ongetwijfeld in een vlaag van verstandsverbijstering van 3FM”). Recent was de Utrechter druk met Kitty Kitty Tuna, als gitarist van Litzberg en net toen de focus weer op solo ging, kwam de muziekindustrie tot stilstand. Zo niet Robbing Banks, hij verzorgde de eerste livestream van dB’s en bracht in mei 2020 nog een EP uit op Bandcamp.
Nu ligt er een plaat met tien nummers van rond de 2 minuten. Denk: rauwe garagerock, maar ook poppy en catchy songs zoals Don’t Mind Me en single Vampires. “Het zijn eigenlijk gewoon popliedjes, maar dan snel en hard gespeeld.” Dat is goed te horen in het titelnummer en in Gotta Go dat die fuzzy garage afsluitend nog eens door de aderen jaagt.